Buddyzm w Chinach

Uważa się, że buddyzm przedostał się do Chin w I w. n.e., tj. za czasów panowania dynastii Han, niemniej Chińczycy po raz pierwszy mogli się z tą religią zapoznać w II w. p.n.e., podczas działań wojennych w Azji Środkowej. Pierwsi misjonarze w Chinach towarzyszyli karawanom kupieckim podróżującym po Jedwabnym Szlaku. Większość z nich należała do buddyjskiej szkoły mahajany. 

W 148r. do Luoyang przybył mnich partyjski An Shigao, który zapoczątkował tłumaczenie na język chiński. buddyjskich tekstów dotyczących praktyk medytacyjnych 

Początki buddyzmu w Chinach nie były zbyt obiecujące – Chiny miały dawno ustanowione tradycje religijne intelektualne. Towarzyszące temu poczucie wyższości kulturowej nie pomagało łatwo akceptować buddyzm. Dodatkowo, wiele idei buddyjskich został uznane za sprzeczne z ideałami konfucjańskimi, które to z kolei były wyznawane przez chińską arystokrację. 

Buddyjskie zakony monastyczne zostały uznane za niepotrzebne obciążenie ekonomiczne dla ludności, a ponadto niezależność od świeckiego autorytetu podkreślana przez misjonarzy była postrzegana jako próba podważania autorytetu cesarza. 

Rozwój buddyzmu w Chinach ulega przyspieszeniu wraz z upadkiem dynasti Han, czyli w okresie rozpadu Chin. Nastąpiło to zwłaszcza po 355, kiedy to na mocy edyktu państw zezwolono Chińczykom na wstępowanie do klasztorów buddyjskich. Charakterystyczną cechą wczesnego buddyzmu chińskiego był jego ścisły związek z taoizmem. Z dwu postaci buddyzmu: hinajany i mahajany, w Chinach ostatecznie zapanowała ta ostatnia, co miało później decydujący wpływ na kształt buddyzmu w Korei i Japonii. Począwszy od IV w. powstawały rodzime szkoły buddyjskie, z których wiele zostało później przeniesionych do w/w państw, m.in. jingtu, założona w IV w., chan, założona w VI w. przez Bodhidharmę, tiantai, założona w VI w. Od panowania dynastii Song (960–1126) buddyzm chiński tracił stopniowo znaczenie na rzecz konfucjanizmu a wśród chińskiej elity społecznej był uważany za religię ludową. Przetrwał jednak do dzisiaj (głównie w 2 odmianach: szkoły chan i jingtu). 

1. Szkoła Czystej Krainy

• ·Stosowano 3 podstawowe praktyki: 
• ·Praktyka nianfo czyli stałego powtarzania ,,chwała buddo Amitabho”, co było wynikiem pewnych amidystycznych wpływów z Indii . Nianfo połączone było z wiarą w wybawienie wszystkich dzięki ufności w buddę Amitabhę, ponieważ Natura Buddy jest obecna we wszystkich istotach, i ponieważ faktycznie wszyscy i każdy z osobna są nierozerwalnie zawsze razem. Recytuje się także 48 ślubowań Dharmakary – przyszłego buddy Amitabhy. 
• ·Praktyka powtarzania mantry Amitabhy dla odrodzenia się w Czystej Krainie: ,,Namo Amitābhaya Tathāgatāya tadyathā amritabhave amritasambhave amritavikrante amritavikrantagamini gagana kirtichare svāha.” 
• ·Kontemplacja buddy Amitajusa. Szesnaście metod medytacji dla urzeczywistnienia jednego z dziewięciu poziomów odrodzenia się w Czystej Krainie. 
• 
  
• ·W Chinach ta forma buddyzmu stała się niezwykle popularna, zwłaszcza wśród najmniej wykształconych warstw społeczeństwa. Było to spowodowane prostotą praktyki i tym, że szkoła Czystej Krainy reprezentowała tzw. łatwą drogę, podczas gdy druga najpopularniejsza szkoła chan , reprezentowała tzw. trudną drogę. 
• ·założona przez Huiyuana (334–416) 
• ·W szkole Czystej Krainy celem nie była już sama nirwana ale Czysta Kraina – Zachodni Raj buddy Amitabhy, który mocą swojej łaski pomaga wszystkim w wyzwoleniu. 
• ·Praktykujący liczyli na pomoc z zewnątrz, łaskę buddy Amitabhy. Już samo recytowanie imienia Amitabhy wystarczało do wybawienia od cierpienia. 

2. Tiantai

• ·założona w VI wieku przez Zhiyi 
• ·Jej nazwa pochodzi od góry Tiantai w prowincji Zhejiang, na której znajdował się główny klasztor szkoły. 
• ·Wyznawcy tiantai poświęcali się studiowaniu Sutry lotosu, uważając że zawiera ona w sobie całą esencję buddyzmu i godzi różne drogi prowadzące do oświecenia. 
• ·Tiantai podkreślała doktrynę Jednego Umysłu, uniwersalną naturę Buddy i że pierwotny budda jest tym samym, co wszechświat 
• ·Dzięki jej wszechstronności i encyklopedycznej naturze, znalazło się w niej miejsce dla wszystkich sutr. Wszystkie sutry były akceptowane jako prawdziwe słowa Buddy. 
• · każdy człowiek może stać się Buddą, gdyż wszyscy posiadamy naturę Buddy 
• ·Szkoła tiantai postępowała za naukami Nagardżuny, że wszystkie złożone rzeczy są nietrwałe, że wszystkie dharmy nie mają własnego "ja" i że tylko nirwana jest spokojem. 
• ·istnieje prawdziwy stan noumenu, który może być urzeczywistniony i przejawiony w fenomenie. Nie istnieje noumen poza fenomenem. Co więcej - sam fenomen jest w rzeczy samej noumenem. Aby uniknąć dychotomicznego myślenia o nich (noumen kontra fenomen), szkoła tiantai rozwinęła teorię trojakiej prawdy: 
• ·pustki Fenomeny są puste, nie mają własnej natury.Wynika to z faktu, że nie mają swojej własnej niezależnej rzeczywistości. 
• ·chwilowości Fenomeny istnieją jedynie chwilowo ze światowej perspektywy. (Dlatego mogą być postrzegane przez nasze zmysły.) 
• ·środka Fenomeny są zarówno pozbawione istnienia (puste) jak i istnieją tymczasowo w tym samym czasie. (Jest to synteza pustki i fenomenalnego istnienia, uniwersalności i szczególności. Fakt, że każda dharma jest pusta i chwilowa w tym samym czasie, tworzy "średnią" prawdę. Ta średniość nie oznacza czegoś pomiędzy tymi dwoma stanami dharmy, ale coś, co jest ponad nimi.) 

3. Huayan

• ·powstała około VI wieku w Chinach 
• ·odwołujący się do intelektu 
• ·wszystkie dharmy we wszechświecie powstały równocześnie, czyli - inaczej to ujmując - nastąpiło stworzenie wszechświata przez sam wszechświat. 
• ·wszystkie dharmy są puste. Ta pustość ma dwa aspekty: statyczny, czyli zasada lub noumen oraz - dynamiczny, czyli fenomen. Z tego wyprowadzono dwa wnioski, będące podstawowymi stanowiskami szkoły: 
• ·zasada (noumen) i fenomen wzajemnie i niepowstrzymanie się przenikają. Żadna rzecz, konkretna lub abstrakcyjna, światowa lub transcendentalna, nie istnieje niezależnie lub oddzielnie, lecz wszystkie rzeczy, aby mogły istnieć i funkcjonować, zależą od siebie. 
• ·wszystkie fenomeny są wzajemnie tożsame z innym fenomenem. 
• ·Harmonijne połączenie sześciu form - Jest to zasadniczo inny sposób wyjaśniania podstawowych zasad wzajemnego wchodzenia i wzajemnej identyczności poprzez badanie wzajemnej zależności trzech par przeciwieństw: 
• ·całości i różnorodności 
• ·uniwersalności i indywidualności 
• ·formowania i dezintegracji