Początki teatru rosyjskiego - skomorochowie

-



Znalezione obrazy dla zapytania teatr pietruszkiW XI wieku pojawili się pierwsi nieprofesjonalni aktorzy zwani skomorochami. Byli to wędrowni artyści ludowi, do których można zaliczyć miedzy innymi tresera zwierząt, żonglera, śpiewaka. Bawili oni widownie na targach i jarmarkach. Dysponowali szerokim repertuarem: grali tańczyli i śpiewali na ucztach i uroczystościach, pokazywali zwierzęta bądź zakładali ich skóry (np niedźwiedzia). Geneza nie jest do końca znana. Usiłowano udowodnić, ze jest to zjawisko rdzennie słowiańskie. Według Aleksandra Wiesielowskiego, słowo skomoroch pochodzi od arabskiego słowa “maschara” i oznacza “zamaskowany błazen”. Inni m.in. Aleksander Kirpicznikow proponowali wersję o pochodzeniu terminu od greckiego słowa “skommarchos” czyli “mistrz rozśmieszania”. Skomorchowie mogli być nauczycielami rodzimych, staroruskich komików ludowych. Skomorchowie istnieli na Rusi na długo przed pojawieniem się tej nazwy. W uzasadnieniu tego Kirpicznikow powołał się na freski w soborze św. Zofii. Wzmianki o tych artystach można przeczytać także w Powieści minionych lat. Skomorchowie było zwolennikami wierzeń pogańskich więc stanowili zagrożenie dla prawosławnego wyznania. Dlatego historycy teatru rosyjskiego wyciągają jeszcze jeden wniosek - działali oni przed przyjęciem wiary prawosławnej a wiec przed 988 rokiem. Dlatego duchowieństwo prawosławne walczyło z wesołymi ludźmi, gdyż mówiło się o nich jak o ludziach naruszających porządek społeczny (wielu z nich było rozbójnikami i awanturnikami). 

Część skomorochów od XVI wieku prowadziła wędrowny tryb życia. 

Za czasów Aleksego ukazał się ukaz o represjonowaniu skomorochów (1648). Karano ich batogami a instrumenty niszczono. 

Największą aktywność twórcza i wykonawczą wykazywali podczas powstań chłopskich Iwana Bolotnikowa i Stiepana Razina. 

Z ich działalnością wiąże się powstanie i rozwój teatru lalek. 

Najbardziej typową formą twórczości była komedia o pietruszce. Wystawiano ją w teatrzyku kukiełkowym. Na Ukrainie wymieniona komedia nazywała się Wańka - ratatuj.


Źródło: na podstawie B.Mucha, Historia Teatru Rosyjskiego, Piotrków Trybunalski 2001.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Alfabet koreański

-
Obraz
Koreański alfabet określa się nazwą hangyl - 한글 (łacińska transkrypcja to Han'gûl.) W strukturze liter koreańskich wyróżnia się dziewięć podstawowych elementów graficznych: Wbrew pozorom cztery pierwsze znaki różnią się, ale wszystko po kolei. W alfabecie koreańskim występuje 24 liter ( 14 spółgłosek podstawowych, 10 samogłosek podstawowych) Dodatkowo wyróżnia się 5 spółgłosek geminowanych (czyli podwojonych) oraz 11 dyftongów ( dwie literki). SAMOGŁOSKI PODSTAWOWE I DYFTONGI SAMOGŁOSKOWE SPÓŁGŁOSKI PODSTAWOWE NG (ㅇ) wymawia się jako ng tylko na końcu wyrazu. W połączeniu z samogłoskami nie jest wymawiana (np: pang - pokój). Ten znak jest również używany gdy mamy dwie następujące po sobie samogłoski oraz na początku wyrazu, jeśli zaczyna się samogłoski. Dobrym przykładem jest wyraz oi - ogórek. W tym przypadku jego pisownia będzie wyglądał tak - 오이. SPÓŁGŁOSKI PODWÓJNE  W koreańskim nie ma rozróżnienia na wielkie i małe litery. Poszczególne sylaby pisze się w ta
Czytaj więcej

Ciekawostki językowe - język koreański - wymowa

-
Cześć!  Na dzisiaj przygotowałam post podobny (a nawet w sumie bardzo)  do tego który można było przeczytać na stronie jkoreanski.blogspot.com.  W dzisiejszych ciekawostkach językowych zapraszam na koreańską wymowę :)  Pisownia języka koreańskiego jest prosta, jednak wymowa -  już tak niekoniecznie. Zachęcam do słuchania muzyki i znajdywania różnych video odnośnie wymowy. Tak szybciej jej się nauczycie :) Oto kilka ważnych zasad odnośnie czytania znaków: ㅏ a a ㅑ ya ja ㅓ eo krótkie „o” ㅕ yeo krótkie „jo” ㅜ u u ㅠ yu ju ㅗ o długie „o” ㅛ yo długie „jo” ㅡ eu y (bardziej przypomina niemieckie „ü”) ㅣ i i ㅐ ae szerokie „e” (usta rozszerzone jak do uśmiechu) ㅒ yae szerokie „je” (usta rozszerzone jak do uśmiechu) ㅔ e e ㅖ ye je ㅚ oe łe ㅟ wi łi ㅢ ui yj/yi ㅘ wa ła ㅙ wae szerokie „łe” (usta rozszerzone jak do uśmiechu) ㅞ we łe ㅝ weo ło ㄱ g, k k (na początku zdania lub pojedynczego wyrazu oraz na końcu wyrazu) g (między dwoma samogłoskami lub w środku zdania) ㄴ n n
Czytaj więcej

Klasyfikacja Demonów Słowiańskich

-
Obraz
Po co ludziom wiara? Na to pytanie już od dawna próbowano znaleźć odpowiedź. Najogólniej wiarę można zdefiniować jako przekonanie o istnieniu istot lub zjawisk nadprzyrodzonych.[1] Wiara miała pomóc ludziom określić co jest dobre i słuszne, a co nie. Pozwalała także wierzyć w to, że człowiek to bowiem nie tylko ciało. Obok materialnej powłoki, tkwi w nim pierwiastek intelektualny, emocjonalny i wreszcie duchowy.[2] Ta materialna powłoka, istoty i zjawiska nadprzyrodzone nie zawsze muszą być to postacie pozytywne – w swojej pracy skupię na się na demonologii słowiańskiej, czyli na nauce o złych duchach, traktowana jako pomocnicza gałąź wiedzy o czarnej magii, a nie jako antyteza teologii.[3] Postaram się przedstawić ogólną kategoryzację słowiańskich demonów, przedstawiając po krótce kilku przedstawicieli danej grupy. Zanim jednak do tego przejdę, trzeba byłoby odpowiedzieć na pytanie skąd w ogóle wzięły się demony. Niektóre utożsamiane były z przyrodą, które pośredniczyły mię
Czytaj więcej